MIJN EIGEN OPVATTING



Dank je Elize!


Leeswijzer |Voorwoord | Inleiding | Dankwoord


Mijn eigen opvatting over deze wereld:
-"Zolang je maar 8% of minder van je grijzemassa hebt gevuld, kun je nog veel leren in dit aardse leven dat meestal nog geen 3 miljard seconden duurt!"
Aan het begin van dit millennium schijnt 4 miljard seconden, volgens de laatste inzichten haalbaar te zijn!
Dus op naar de 4 miljard ....!

En ook deze, nadat ik bij het solderen een ramp met een gasfles die door een losse koppeling door een wolk van vlammen omgeven was, kon voorkomen, door tussen de vlammen door de afsluiter snel dicht te draaien:
-"Werk zorgvuldig, maar houd het hoofd koel en reageer snel in een noodsituatie!"
Ik hield er een creatieve manier van ontharen aan over.

Nog een bijna ramp op de Veluwe.
Ik was met mijn fiets op een zandpad aan het fietsen, wat achteraf een ruiterpad bleek te zijn. Om de bocht zag ik een buggy in volle snelheid op me af stormen. Instinctief gooide ik mijn stuur naar links, de brandnetels in. Naar rechts kon niet want daar waren bomen. Ik kan het gelukkig nog navertellen.
De lering die ik er uit trok was dat ik nog alerter moest zijn op de mogelijke gevaren op mijn (fiets-)levenspad.

Om het denken en handelen snel te kunnen combineren geef ik hier een voorbeeld wat ik meegemaakt heb.
Ik fietste met 30 km/h op het fietspad door de stad. Ik zag een man bij een benzine station in een BMW voorzichtig naar beide kanten van de weg kijken. Hij wilde met zijn auto naar de overkant van de weg rijden en stond toen even stil. Ik bleef met dezelfde snelheid op het fietspad fietsen. Toen ik een paar meter van hem was verwijderd zag ik hem plotseling gas geven. In een flits besloot ik om niet te remmen maar om door te fietsen. Hij schampte mijn fietstas en waarschijnlijk kwam hij er ook met de schrik vrij. Achteraf gezien was dit de beste oplossing. Had ik geremd dan was ik op zijn motorkap terecht gekomen.

Ook in 2008, toen ik al 70 was, fietste ik met 30 km/uur, wat in de buurt toegestaan was, op mijn MTB over de hoofdweg van het dorp waar ik toen woonde.
Een oude man man in een auto reed toen pardoes de weg op nadat hij eerst naar rechts had gekeken, maar omdat hij niet naar links keek zag hij mij niet aankomen.
Dat zag ik allemaal en ik moest krachtig remmen en stopte vlak voor zijn motorkap. Ik glimlachte naar hem en knikte dat alles goed was.
Later op de dag werd mijn dochter bij het wachten voor een rotonde in de buurt van achter door een automobilist aangereden. Het bleek een oude man van 81 jaar te zijn. Was het misschien dezelfde?
Gelukkig alleen bumperschade bij mijn dochter's auto en total loss van zijn auto. Hij kwam er met veel schrik vrij.

En in de zomer van 2002, toen ik bijna met pensioen ging, en als één van de weinigen in een jeugdskiff mocht roeien, was ik toch een beetje overmoedig geworden. Ik ging heel snel over het water maar kwam te dicht bij een rijtje meerpalen. Ik ging rakelings langs twee palen maar bij de derde moest ik mijn riem slippen en raakte daardoor in onbalans en viel even later in het water.
Dus volg de theoretische aanwijzingen van je ervaren clubgenoten toch maar op en klim op die manier zo snel mogelijk weer aan boord en vervolg je tocht.
Wat ik ook deed.

En in de herfst van 2002 , toen ik een alternatieve boomzaag methode toepaste gebeurde het volgende:
Ik had de 15 m lange en 350 kg wegende boom net onder zijn kruin via een katrol vastgebonden aan een andere boom en kon hem zo steeds een halve meter van onderen doorzagen. Dit ging goed totdat het zwaartepunt boven het ophangpunt was gekomen. Toen wilde de boom met zijn kruin op de grond gaan staan. Door snel opzij te duiken en me tussen een hek en een struik plat te gaan houden had ik de zwaai van de overgebleven stuk stam omhoog kunnen ontlopen. En tot mijn verbazing bleef die recht boven mijn hoofd stil hangen.

In de herfst van 2003 liet ik in Amiens 's ochtends de hond uit na een nacht niet goed geslapen te hebben. Daardoor kon het gebeuren dat het andere einde van de lijn zich om mijn beide benen wikkelde. Op dat ogenblik trok de hond mij met een ruk naar voren.
Ik was meteen klaar wakker!
Behalve wat steenslag afdrukken op mijn hand was ik gelukkig nog heel.
Anderen zouden minstens een gebroken arm hebben.

In 2004 was ik na het avondeten nog bezig om een omgetrokken boom die het voetpad versperde even op te ruimen met een kettingzaag. Hiervoor moest ik boven mijn hoofd de stam van de schuin omhoog stekende boom proberen door te zagen. Maar doordat plotseling mijn in de wind wapperende trui door de zaag gegrepen werd had ik de controle over het apparaat verloren. Het dreigde op mijn hoofd neer te komen. Ik kon mijn hoofd net opzij bewegen maar daarna viel de zaag op mijn arm. Gelukkig had de automatische rem van het apparaat de snelheid al enigzins teruggebracht. Ik hield slechts een snee van 7 cm in mijn bovenarm over. En gelukkig had ik daarna maar een oppervlakkige vleeswond.
De eerste hulp arts hoefde de wond alleen maar weer dicht te naaien.

En in 2005, op een camping in Parijs, waar ze de camperplaatsen met een ketting op kniehoogte hebben afgebakend maar 's avonds geen verlichting hadden, struikelde ik dus erover toen ik zo snel mogelijk naar de douches wilde lopen.
Zo snel heb ik de aarde nog nooit op me af zien komen en kon ik het direct daarna ook voelen. Maar gelukkig had ik slechts een afdruk van een scherp steentje in mijn handpalm en een gekneusde rib wat mij daarna aan het gebeurde terug deed denken.

Als ingenieur zie ik dat de (economische) wereld oververzadigd is met techniek, het zal nog wel door blijven gaan want deze twee hangen elkaar een worst voor de neus.
In dit land, met de hoogste productie in 2001 per persoon, is de zorgsector de tweede van onderen wat invulling van de vacatures betreft. De onderwijssector kampt met de grootste tekorten aan onderwijzend personeel. Het wordt tijd dat analoog aan de industrie, deze sectoren ook wat geholpen worden met adequate technieken ook al hebben ze minder mogelijkheden om aan te bieden.
Na de miljoenennota 2001 wordt er eindelijk iets aan beide sectoren gedaan.
En andere landen hebben het nu van ons afgekeken hoe het moet en moeten wij weer naar de 40 urige werkweek terug.

Maar in 2002 is de wedloop naar steeds meer in veel landen van de wereld nog steeds niet ten einde. Mensen uit andere delen van de wereld die het zich kunnen veroorloven om zich te verplaatsen komen dan ook hiernaartoe om hun gebrek bij te tanken.

Maar in 2008 is door de financiële crisis de vaart er uit. Nu moeten wij in de westerse wereld rekening houden met een echte depressie. En daarna zal de cyclus zich herhalen.

En tijdens de schaatspret begin januari 2009. Zorg dat je goed beslagen ten ijs gaat want anders voel je je stuit al na een half uurtje. Maar voor sommige ouderen is de pret omgeslagen in een paar dagen verblijf in een ziekenhuis.

Het blijkt toch goed te zijn dat je jong leert vallen en natuurlijk daarna opstaan zonder je te bezeren. Bij badminton demonstreer ik het nog iedere week.
Mijn stelling wordt nu, begin 2009, dooor een jonge promovendus ook verdedigd.

En in de herfst van 2009 was ik een tak op 270 cm hoogte aan het doorzagen. Ik stond op 162 cm hoogte boven op een trapleer. Mijn zwaartepunt was op 280 cm hoogte. Toen de tak naar beneden viel stuiterde die terug en zwaaide de trapleer onder mij uit. Binnen de 0,7 sec die de valtijd duurde had ik na 0,3 sec mijn arm al voor mijn gezicht gehouden. En binnen de resterende 0,4 sec kon ik de laatste 0,1 sec de val nog breken. Mijn gezicht raakte heel licht de grond en na afloop had ik mijn schoudergewricht wel gevoeld. Maar bij die avond badmintonnen had ik er geen last meer van.

Maar in 2013 viel ik bij het fietsen in de zomer in het bos bij Tienhoven terwijl ik naar rechts keek en een foto van het mooie landschap maakte naar links omdat mijn voorwiel in een mountainbike spoor terech kwam. Ik probeerde meteen door te rollen maar de fiets lag al boven mij en mijn linker schouder bleef vast op de harde veengrond steken. Ik hoorde een bot kraken en het bleek mijn linker sleutelbeen te zijn. Ik krabbelde op en probeerde met mijn rechterarm mijn fiets op te tillen. Het lukte.Mijn vrouw was bij me. Ik probeerde met de fiets aan de hand uit het bos te lopen. Het was gelukkig maar 200 m tot de weg. Daar probeerde te gaan fietsen. Dat lukte ook. Daarna tot het café 500 m verder. Dat lukte ook. Dus toen reed ik verder tot het bezine station. Dat ging ook. Toen maar nog 10 km naar huis. Ik had met één hand de 20 km nog nooit zo hard met de fiets gereden. Ik moest zo af en toe op mijn vrouw wachten die achter mij reed.
Jammer was de breuk te dicht bij het scharnier en konden ze er niets aan doen. In 2022 voel ik na 9 jaar dat het nog niet helemaal goed zit. Maar dat hoort bij de PHPD als je de 80 gepasseerd bent!

Op een zaterdag in september 2020 was ik op mijn fiets naar Zeist gaan fietsen om een lunchpakket voor mijn vrouw te brengen die zij vergeten was. Ik reed de kortste weg van huis naar Zeist en dat kruiste de Amerfoortse weg. Ik kwam van de Ruysdaellaan en zag dat het stoplicht voor fietsers op groen stond. Zonder te stoppen fietste ik zo snel mogelijk er naar toe. Ik vergat dat ik een fietspad kruiste. De scooter die mij van links schuin achter me aanreed zag ik pas op 2 m afstand. Daarna voelde ik de botsing en was daarna een paar tellen van de kaart. Toen ik weer opstond en de fiets oppakte voelde ik pijn in mijn linker borststreek. Ik stond te twijfelen of ik naar huis of naar Zeist moest gaan. Het was precies op de helft van mijn route.Ik reed naar Zeist want thuis had ik alleen onze hond maar in Zeist hadik mijn vouw die mij hulp kon bieden. In een trance reed ik naar Zeist waar ik op haar hulp wachte in de keuken van de winkel.Toen ze mij kon helpen ging ze met mij naar de eerste hulppost in Zeist. Daar werden wij door gestuurd naar de hulppost in Utrecht. Na wat omwegen kwamen wij daar en werd ik onder een scanner gezet en onderzocht. Ik had viergebroken ribben en een buil op mijn hoofd. Ik kreeg een drain om het bloed uit mijn borstkas te verwijderen.
Na vier dagen en 800 cc bloed afgedraind te hebben mocht ik naar huis.

In maart 2022 was ht mooi zonnig lenteweer. Ik had met een vriend afgesproken om naar Amerongen te fietsen op onze e-bikes. Hij kwam uit Rhenen en ik van uit Den Dolder. Ik reed langs de parallelweg van de provinciale weg naar het kruispunt bij Mc Donalds. Daar kon je voor het stoplicht over steken om aan de overkant 1 stoplicht voor fietsers te vermijden. Je moet wel goed op het verkeer letten. Ik had de BMW die met meer dan 70 km per uur naar het groene stoplicht reed te laat gezien. Het scheelde 0,25 seconde of maar 5 m of ik had het niet kunnen na vertellen. Voortaan beter opletten dus!

Dankwoord | Verder naar de achtergronden |Terug naar de Homepage| Homepage + zijframe