EEN PAAR STAPJES ZIJWAARTS.....
De eerste keer als vrachtauto
Hoewel ik nu als camper ben gebouwd heb ik natuurlijk ook nog het volume van een bestelbus.
Dat wisten mijn baas en bazin natuurlijk ook.
Toen zij hun schuur hadden volgestouwd met allerhande rommel van de zolders die zij naar de milieustraat wilden afvoeren moest ik het daarna ontgelden.
Ik werd al gauw volgepropt met krantepapier in dozen, afvalhout, stukken gipsplaat, oude lampekappen, kapotte strijkijzers en nog een heleboel meer tot ik bijna vol was.
Dat was de eerste keer dat de medewerkers van de milieustraat mij zagen verschijnen
Ze keken eerst wel een beetje vreemd op dat we zo rechtstreeks van de camping de spullen bij hun brachten. Maar al gauw wisten zij dat wij van thuis kwamen.
Sindsdien keken zij niet meer vreemd op als ik er aankwam met mijn baas en bazin om de milieustraat te bezoeken.
Mijn ritjes als bestelbus
Sinds die keer dat ik als vrachtauto fungeerde werden mijn diensten meerdere keren benut om mensen en/of goederen te vervoeren.
Uit mijn campergeheugen kon ik nog terughalen dat ik meerdere malen vrachtjes voor mijn baas had vervoerd omdat hij die niet op zijn sportfiets kon vervoeren. Dat waren meestal vrachtjes van meer dan 25 kg of langer dan vier meter.
Die keer dat ik een groep van de Rondom de Oosterschelde Wandelaars had moeten brengen naar hun auto's die zij achtergelaten hadden bij het Sas van Goes herinner ik me nog heel goed.
Ook die keer dat ik twee keer moest rijden om 17 lampekappen te vervoeren voor de winkel van de dochter van mijn baas, herinner ik me als de dag van vandaag.
Mijn ritje als ladderwagen
Ook die keer dat de korte ladder van mijn baas verplaatst moest worden naar een andere plaats in de stad kwam mijn skirek goed van pas.
Zonder problemen leverde ik de ladder samen met mijn baas op de plek af.
Mijn tweede rit als vrachtauto
Toen de dochter van mijn baas een stelling voor het magazijn nodig had gingen wij eerst wat hout bij de verzameling van de roeivereniging kijken. Daar
lagen een paar balken en afgedankte pallets.
Die moesten toch afgevoerd worden naar de milieustraat. Dus sloopte Ton de pallets tot kleinere stukken van 120 cm. De balken verzaagde hij eerst tot lengten van 2 m. Al met al een zware vracht om naar de winkel in het midden van het land te vervoeren. Vooral als het op die dinsdag voor half tien gelost moest worden. En om het oponthoud tijdens de te verwachten files te compenseren moest ik dus vaker op mijn staart, pardon, gaspedaal getrapt
worden.
Gelukig waren we op tijd en konden we de lading snel in het magazijn lossen.
Maar achteraf gezien heeft die rit me een hele droge keel bezorgd.
Gelukkig kreeg ik daarna van Ton twee liter olie te drinken. En voordat we aan de volgende rit begonnen heeft hij me weer vol met diesel getankt.
Verdwaald in het bos
Toen Ton een keer met mij een lamp in Huizen moest ophalen moest hij vanwege een omleiding in Hilversum uitwijken naar de Hollandse Rading. Daar dacht hij via Lage Vuurse binnendoor naar Huizen te kunnen rijden. Hij kwam eerst uit bij het pannenkoeken restaurant waar hij vaker met zijn kleinzoon
was geweest. Daar sloegen wij rechtsaf om zo in het dorp bij de weg te kunnen komen. Maar wij kwamen bedrogen uit. Aan het eind van de onverharde bosweg was een slagboom. En die was met een ketting en hangslot vastgezet. Wij konden er niet doorheen. Aangezien het een vrij smalle weg was met een paar bomen aan weerskanten duurde het even voordat Ton mij omgekeerd heeft. Daarna gingen wij een heel eind richting Hilversum terug. En daar namen wij de snelweg richting Almere en sloegen bij Huizen eraf.
Al met al hebben wij meer dan een half uur vertraging gehad.
Dakpannen onder mijn dak
Dat het niet alleen om pallethout ging maar soms ook om wat anders heb ik bij het bouwen van een huis of winkel inmiddels ook al begrepen.
De aannemer belde dat hij het oude dak had gerepareerd en er folie onder had gelegd, maar dat hij 80 Oud-Hollandse dakpannen nog nodig had, voornamelijk rode dakpannen. Of wij die zo snel mogelijk wilden komen brengen.
Mijn baas en bazin hadden zich er al op verheugd om die ochtend te gaan roeien, maar zij moesten met mij zo snel mogelijk naar de oude pannenhandel toe om die dakpannen te halen. Bij de eerste hadden ze alleen maar zwarte en slechts in één maat. Dus was er geen keus dan om 35 pannen te kopen en mee te nemen. Het was een zelfbedieningsoudepannenhandelsfirma. Toen mijn baas vroeg waar de Oud-Hollandse pannen lagen zei de medewerker die een paar balken spijkervrij maakte dat het achter de muur in de verste stapel lag. Mijn baas en bazin gingen eerst zonder mij kijken waar het was. De plek lag achter een betonnen muur die wel 50 cm dik was. Binnen de muur hadden ze hopen puingruis van verschillende soorten puin gestort. Er buiten lagen bakstenen en allerlei soorten pannen. De plek waar de pannen lagen grensde aan een sloot maar was toch per auto bereikbaar. Dus werd ik naar de pannenstapel gereden en werden 35 pannen uitgezocht en in dozen in mijn cabine gelegd. Die dozen hadden mijn baas en bazin bij de supermarkt gehaald waar wij altijd tankten. Met de pannen in mijn binnenste reed Ton mij achteruit langs de sloot terwijl Toos aanwijzingen gaf hoe hij de obstakels kon ontwijken en waar de sloot begon.
Met de 35 dakpannen in mij gingen wij naar de volgende handelaar in het dorpje verder op.
Daar hadden ze alleen maar rode maar wel in vijf verschillende soorten pannen. Gelukkig had Ton een voorbeelddakpan meegenomen om te vergelijken. De meest gelijkende werd er gekozen en in dozen in mij gelegd. Met 103 Oud -Hollandse dakpannen gingen wij naar het huisje toe waar de aannemer bezig was.
Belangstelling van klasgenoten van mijn baas
Toen Ton en Toos naar de reunie van Ton's oude klasgenoten gingen reden wij naar het midden van het land om bij het eerste ontmoetingspunt te zijn.
Bij een stoplicht niet ver van dat ontmoetingspunt, zagen wij een Duitse auto voor ons stoppen.
Ton keek heel goed en zag dat zijn oude klasgenoot in de auto zat met zijn vrouw. Ton claxonneerde even en beduidde dat hij niet rechtsaf moest gaan maar rechtdoor. Toch ging zijn klasgenoot rechtsaf want hij hoorde het getoeter niet.
Bij het volgende stoplicht moesten wij stoppen zodat bij het volgende kruispunt wij weer achter de Duitse auto aanreden. Toen die dus weer een verkeerde weg insloeg toeterde Ton nogmaals maar vergeefs.
Bij de reunie kwam aan het licht dat zij ons niet opgemerkt hadden.
Na het einde van de reunie gingen sommigen met Ton mee om mij te komen bezichtigen. Vol trots gaf hij uitleg over mijn goede eigenschappen.
Mijn ritten als ambulance-auto
Op een dag wilde Tiga opeens niet meer eten en drinken.
Toen dat een paar dagen aanhield en hij bovendien moest overgeven en in huis ging plassen belde Ton de dierenarts op.
Die zei dat hij direct kon komen om hem te laten onderzoeken. Dus togen we even later naar de dierenarts.
Omdat Tiga al flink uitgedroogd was kreeg hij een infuus en werd er ook een foto van hem gemaakt om te kijken of hij misschien een verstopping had.
Die avond belde de assistent van de dierenarts op dat de foto geen uitsluitsel gaf over een verstopping. Er was niets te zien.
Tiga moest een nachtje blijven ter observatie.
De volgende dag belde de dierenarts op dat Tiga al flink opgeknapt was en dat wij hem konden ophalen.
Dus togen wij naar de plaats waar de dierenarts Tiga naartoe genomen had en kon Tiga mee met ons.
Maar na een dag was het weer mis met Tiga. Het infuus was weer uitgewerkt en hij braakte weer en plaste door het hele huis ook al had Ton hem net uitgelaten.
Na het weekeinde brachten wij Tiga weer naar de dierenarts. Die zei dat Tiga onder het mes ging voor een kijkoperatie.
In de namiddag belde de assistent van de dierenarts dat de operatie aan de gang was en dat ze een bobbel in zijn darm hadden gezien en dat een stuk darm rood gekleurd was, waarschijnlijk ontstoken. Verder was alles goed met Tiga.
In de avond werd er weer gebeld en de arts zei dat de verstopping veroorzaakt was door een kurk en dat hij een stuk van 80 cm van zijn darm weggenomen had. Hij raadde aan om Tiga een paar dagen in zijn praktijk te houden.
De volgende dag belde hij weer op en zei dat Tiga al gedronken had en al aan het wandelen was en dat hij al geplast had.
De daaropvolgende dag konden wij Tiga weer ophalen want hij was beter verklaard.
Ben ik soms werkzaam bij een expressedienst?
Mijn baas en bazin waren hun tweede huis aan het opknappen en hadden afgesproken dat het midden in de maand opgeleverd zou worden aan een huurder.
Een dag tevoren hadden zij met mij een ritje gemaakt naar een glasservicebedrijf om een draadglasplaat op maat te laten snijden, aangezien door verbouwing van de keuken de maten wat gewijzigd waren.
Mijn baas had de maten met viltstift op de plaat aangegeven. De dienstdoende jongeman van de glasservice zei dat de volgende morgen vroeg de platen opgehaald konden worden. Dus belde mijn baas de volgende morgen om een uur of negen of de platen al op maat gesneden waren.
Over een uur zou het klaar zijn was het antwoord.
Mijn baas deed er nog een halfuurtje bij om er zeker van te zijn dat het wel klaar was. Dus togen wij om half elf naar het bedrijf en haalden de glasplaten op. Na een uurtje monteerde mijn baas de platen tegen de zijwand van de keuken. De eerste ging goed maar de tweede bleek niet te passen. Ze hadden de viltstiftmaatlijn per ongeluk weggewist.
Dus werd besloten om snel weer naar de glasservice te gaan om het randje er af te laten halen.
Bij het inladen stonden wij even met knipperlichten aan op de hoek van de straat.
Het was heel druk.
Er kwam ook toevallig een politiebusje aan. De bijrijder draaide zijn raampje open en zei tegen ons wat wij daar deden.
Mijn baas zei dat wij een glasplaat aan het laden waren.
De politiebus stond midden op de weg en moest dus ook snel weg. Dus bleven we waar we stonden en na de glasplaat geladen te hebben stoven wij weg richting de glasservice.
De dienstdoende glasman sneed het randje eraf.
En daarna gingen wij weer zo snel mogelijk terug naar het huis.
Een half uur voordat het uur U aanbrak waren wij weer terug.
Ben ik een hondenhotel of hondenhok?
Mijn baas en bazin waren op familiebezoek in Limburg. Tiga ging natuurlijk mee. Maar hij mocht niet mee naar het familiefeestje.
Hij zou dus bij mij blijven om mij gezelschap te houden.
We reden eerst langs Schijndel om bij de Wit een omvormer en een paar Elandstickers te kopen. Ook zou gevraagd worden wat er gedaan kon worden aan de keukenkraan die geen water meer gaf.
De dienstdoende baliemedewerkster van Hal 4 zei dat het misschien aan een blokkering van de slang of van de afsluitplaatjes kon liggen toen mijn baas vertelde dat hij de pompmotor wel hoorde werken maar dat er slechts een klein straaltje wateruit de keukenkraan kwam. Aangezien hij weinig tijd had beperkte hij zijn koop slechts tot de aanschaf van de omvormer en de Eland stickers. Hij kon nog kiezen tussen een witte of een zwarte eland en ook nog twee kleine zwarte elandjes. Hij koos de grote zwarte eland en de twee kleine zwarte.
De omvormer die stuk was had een vermogen van 400 Watt. Hij koos daarom een omvormer van 500 Watt . Een bloksinus uitgang van 230 V was voldoende. De echte sinusvormige spanning was voor de voeding van de laptop niet nodig.
Toen wij bij het huis van het betreffende familielid aankwamen konden wij op het bekende plaatsje parkeren.
Tiga mocht meteen uit en kreeg zijn waterbakje.
Hij had in de ochtend zijn vastenmaaltje gekregen zodat hij niet meer zijn grote boodschap hoefde te doen in de middag.
In de avond, voordat het diner begon, heeft mijn baas hem nog een keer uitgelaten en laat in de avond nog een keer.
De daarop volgende ochtend sliep Tiga ook uit en was hij wel blij dat zijn baas hem ging uitlaten.
Mijn bazin moet weer eens aan me wennen
Mijn bazin had al een poos niet meer met mij gereden. Ze had wel met andere auto's gereden o.a. een auto met een automaat.
Toen zij dus weer een keer met mij achteruit de garageoprit af moest rijden schoot haar voet van het koppelingspedaal en kwam ik abrupt tot stilstand.
Of het nu door die schok kwam of niet maar mijn motorthermometer en de dashboardverlichting functioneerden opeens niet meer goed.
Maar na wat gefrutsel met de instelknoppen deed mijn thermometer het weer. Nu maar hopen dat mijn dashboardverlichting het weer zal doen in de avond.
Soms ben ik een excursiebus
Mijn baas had een jaar tevoren reeds beloofd dat hij een reunie zou houden in Zeeland. Hij mailde zijn klasgenoten dat hij een excursie zou houden naar Neeltje Jans en daar de belangstellenden zou laten zien hoe Zeeland de stormen en de komende zeeniveau stijging het hoofd zal bieden.
Ik zou tussen tien en half elf daar aanwezig zijn maar van tevoren zou mijn baas met zijn kleindochter en Toos en mij nog boodschappen gaan doen.
Met veel kunst en vliegwerk van Ton ging ik dus net op tijd naar Neeltje Jans waar ik wel op tijd aankwam. Maar twee auto's met twee klasgenoten en hun ega's waren reeds aanwezig.
Ton had per Internet reeds toegangsbewijzen gekocht voor de klasgenoten die er zouden komen.
Na een kwartier kwamen de laatsen aan en kon ik twee uur op hen staan wachten. Maar bij het verlaten van de parkeerplaats ging een van zijn klasgenote's toch naast hem zitten. Hij zei dat zij mij moesten volgen en dat ik niet hard zou rijden.
Wij reden langs de gebouwen van de roeivereniging Scaldis waar Ton commissaris terrein en gebouwen was. Wij stopten en Ton maakte het hek open.
Hij opende ook het clubgebouw en liet de klasgenoten zien hoe je met veel vrijwillers een goed gebouw kan neerzetten. En ook de botenloods en de werkplaats oogsten bewondering.
En natuurlijk het aantal boten die de club nu in bezit had oogste bewondering.
Ik bleef natuurlijk wel op de bekende parkeerplaats achter waar ik vaker gestaan had.
Ben ik een orgelkast?
Een vrachtje lange pijpen
Mijn baas zou wat overtollige alluminium pijpen van het terrein van de roeivereniging opruimen.
Hij reed mij op de bewuste dag het terrein op en vergeleek de lengte van de langste pijp met mijn lengte. Het zou net kunnen als hij de pijpen schuin op het rek bevestigde.
Met twee stevige touwen bond hij de zes pijpen aan mijn linkerzijde op het skirek. Hij maakte nog een foto van het geheel want ik leek wel een orgelkast, zei hij.
Commandowagen
Commandopost bij roeiwedstrijd
Ton zou bij de dies van zijn roeivereniging aan de wedstrijden meedoen, maar het pakte anders uit. De wedstrijdleiding zou namelijk van iemand een laptop ter leen krijgen maar die liet verstek gaan. Dus werd Ton gevraagd of hij zijn laptop ter beschikking wilde stellen voor het tijdnoteringsprogramma. Ja maar dan moet mijn camper ook mee want die verzorgt de voeding. Zo gezegd zo gedaan. Even later stond ik langs het fietspad aan de kant van het kanaal precies bij de finishlijn.
Bij de start werd per mobieltje het startmoment doorgegeven waarna het programma de tijdsduur tot de finish bijhield. Daar werd de eindtijd genoteerd en het verschil tussen starttijd en eindtijd was dus de geroeide tijd Het ging om zes ploegen die twee aan twee tegen elkaar streden in twee C4+ boten. Daarna wisselden de ploegen van boten. De ploeg met de beste tijd over de twee km in totaal won de wedstrijd. Dit kwam neer op 10' 07" over de twee km afstand. Dat is bijna 12 km/h.
Verder Terug Naar boven Home Page Idem+zijframe