ZO SNEL ALS DE WIND(HOND), DEEL VI
Im Osten viel neues!
Het was in de voorzomer van 2002, in mei om precies te zijn, dat mijn baas en bazin besloten hun vakantie in Polen te gaan houden.
Zij kregen van de au pair van hun dochter ook het adres van haar ouders mee, die woonden in Malbork.
De eerste dag reden wij via de achterhoek de Duitse Autobahn op richting Berlijn. Het weer was goed. Af en toe zon en niet te koud voor half mei.
Maar verder naar het oosten werd het steeds bewolkter en toen wij Berlijn naderden was het al mistig en koud. Wij streken neer bij een stadscamping naast het kanaal ten zuidwesten van de stad.
In de late namiddag gingen wij een half uurtje door Berlijn rijden. Wij hadden Checkpoint Charlie en de parlementsgebouwen gezien. Ook een glimp van de Brandenburger Tor hadden we gezien.
Na over de Unter den Linden straat gereden te hebben gingen wij weer terug. In een half uur hadden wij Berlijn gezien.Tenminste mijn baas en bazin, want ik sliep achterin en kwam er alleen maar uit als er ergens gestopt werd.
Doordat het zo miezerig was die avond werd het de volgende dag mistig want alle damp moest nog in de lucht oplossen.
Het was wel een bijzonder gezicht de zon te zien opkomen achter de damp in het kanaal.
Wij reden naar Frankfurt a.d. Oder en moesten nogal lang aan de grens wachten i.v.m. de formaliteiten.
Maar dat was nog niets vergeleken bij de wachtenden aan de andere kant van de grens. De vrachtauto's die van Polen naar Duitsland wilden vormden een file van wel vijftien km lengte.
Daarna volgden wij een tijdje de hoofdweg naar Poznan tot bij een km of veertig voor die plaats wij naar rechts afbogen want mijn baas had daar een natuurcamping ontdekt in de documentatie die hij bij zich had over Polen. De hoofdweg zou bij ons een normale Provinciale weg zijn maar toen wij ons op de echte smalle weggetjes begaven bleken die maar voor de helft geasfalteerd te zijn, op zijn best voor tweederde. Want de rest bleek alleen maar verhard te zijn. Als je dus een tegenligger tegenkwam moest een van de twee voor een gedeelte op het niet geasfalteerde deel rijden. Het schoot dus niet op. Maar het vervelendste vond ik dat er ook zoveel kuilen in de weg waren. Elke keer schoot ik bijna tegen het plafond aan als de auto een forse opwaartse beweging maakte.
Uiteindelijk kwamen wij bij het dorp aan. Mijn baas vroeg een voorbijganger in het Duits waar de camping was en hij begreep uit het antwoord dat het voorbij het dorp was.
En zo kwamen wij bij een vervallen camping aan. Mijn baas ging naar de receptie en vroeg waar we konden gaan staan. Zoekt u maar een plek uit, zei de receptionist en zo gingen wij het mooiste zonnige plekje in het bos uitzoeken. Ik werd voor mijn zekerheid aan de lijn vastgelegd terwijl mijn baas en bazin de tent gingen opzetten. Plotseling hoorden zij mij blaffen. Ik had een vreemd klein dier ontdekt dat tussen de bomen scharrelde. Het is een eekhoorn zij mijn baas, die krijg je toch niet te pakken. Hij liet mij los en ik ging meteen achter het dier aan. Maar die sprong meteen een boom in en ik kon er niet meer bij.
Na het opzetten van de tent gingen wij de omgeving verkennen.
Wij stonden als enige tentkampeerder op een open plek tussen de hoge naaldbomen. Even verderop waren een soort Romneyhut achtige bouwsels die dienden als vakantiehuisjes.
Weer verderop kwamen wij bij een meertje waar een restaurantje was. Het was nog vroeg in het seizoen en nog te koud want alles zag er verlaten uit.
Daarna gingen mijn baas en bazin het dorpje bekijken, ik mocht mee.
Maar ik vond het geen leuke tocht, want elke keer als wij een huis met een erf voorbij gingen, stormde een waakhond naar het hek en begon tegen mij te blaffen. Ze dulden geen vreemdelingen in hun nabijheid en zeker niet een westerse hond.
Maar alles went, zodat ik die beesten maar negeerde.
Het dorp was betrekkelijk rustig met weinig verkeer, maar dat zal over een paar jaar wel veranderen, zei mijn baas.
Tegen de avond kwam er een vrachtauto het kampeerterrein op. De chauffeur sleutelde wat aan zijn wagen en ging toen een achterwiel verwisselen. Tegen de avond was hij klaar, maar de vrachtauto bleef de hele nacht op het terrein. Pas de volgende ochtend vroeg vertrok hij.
Wij moesten eerst nog ontbijten, de tent afbreken, inpakken en mij nog uitlaten. Maar daarna waren wij ook op weg naar Poznan om die stad te omcirkelen en verder naar het noorden te gaan.
Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. We kwamen in de file vrachtauto's terecht die ook allemaal de hoofdweg volgden. Er konden net twee vrachtauto's van beide kanten op de weg elkaar passeren. Inhalen was er niet bij want we reden in een file.
Mijn baas en bazin besloten geen hoofdweg te nemen omdat die voornameijk door vrachtauto's benut werden. We gingen dus de secundaire wegen op die nog net niet tot de allerkleinste B-wegen behoorden. En op die manier gingen we wel 450 km naar het Noorden. Het was een mooie tocht door heel veel bossen en akkers met weinig verkeer. Het weer was afwisselend, eerst was het zonnig maar in de namiddag vielen hier en daar buien.
Tegen de avond kwamen we tot bij Gdansk en zochten daar naar een camping. Die camping vonden wij tussen de stad en de kust ten noordwesten van de stad.
Het was toen even droog maar de grond was nog nat. Wij zochten naar een droog plekje om de tent op te kunnen zetten. Na wat plekjes bekeken te hebben hadden we een plek naast een Nederlandse camperbus gevonden die nog redelijk droog was.
Die avond gingen we een wandeling maken naar het strand en de daarachter gelegen vertierplaatsen.
Het was anders dan bij ons in het westen, in de ogen van mijn baas was het twintig jaar achter in ontwikkeling.
Na het avondeten gingen mijn baas en bazin meteen onder de wol. Behalve ik natuurlijk, ik sliep op mijn matje in de auto.
Terug naar boven
Bijna in Rusland!
De volgende ochtend gingen wij naar het centrum en probeerden daar eerst per auto een overzicht te krijgen.
Het viel niet mee want het centrum van Gdansk leek op een Nederlandse stad aan de kust, vol met smalle straatjes die bovendien bezet waren met auto's.
Mijn baas en bazin keken hun ogen uit naar de mooie geveltjes die met subsidie van de EU gerestaureerd waren.
Ze waren er zo mee bezig dat zij niet in de gaten hadden dat wij gevolgd werden door een politie auto. Toen wij op een pleintje wilden keren werden wij door die politieauto de terugweg geblokkeerd.
Mijn baas stapte uit en een van de politiemannen liep naar hem toe.
De politie mannen waren wel twee meter lang en begonnen tegen hem in het Pools te praten. Mijn baas begon in het Engels te spreken en hoorde in die taal terug dat hij op verboden terrein rondreed en dat hij daarvoor een boete kreeg. Mijn baas begon meteen te onderhandelen dat hij geen Pools sprak en de opschriften bij de borden niet kon lezen.
Dat kan wel zijn, zei de politieman maar wij kennen alleen maar Poolse opschriften en dat geldt voor iedereen, dat kost u veertig Euro. Dat vindt ik te veel zei mijn baas. Wat wilt u betalen
vroeg de man. De helft zei mijn baas en ik wil een bewijs van betaling hebben.
En zo betaalde mijn baas 20 Euro en kreeg hij een piepklein bewijs dat hij dat bedrag betaald had.
Hij vroeg ook waar je veilig kon parkeren. Volg ons maar zei de man en wij volgden hen tot wij bij een parkeerterrein kwamen met bewaking.
Maar dat was te ver van het centrum vonden mijn baas en bazin want zij hadden een onbewaakte plek dichter bij het centrum gezien.
Daar reden wij dus naar toe maar bij de plek waar wij de auto parkeerden was een groepje jongeren op een muurtje aan het rondhangen. Dat vond mijn baas te riskant en wij gingen verderop een
plaatsje zoeken waar wij de auto parkeerden. Ik mocht in de auto blijven.
Mijn baas en bazin gingen een paar uurtjes door het centrum wandelen terwijl ik op de auto paste.
Omdat het mooi weer was en wij nog veel tijd over hadden gingen wij van Gdansk richting de schiereilandjes naar het oosten.
we gingen over een paar bruggen en een veerpont steeds verder naar het Oosten.
De weg was vlak en ging door een bosrijk duingebied.
Af en toe stopten wij en mocht ik wat rondrennen.
Maar uiteindelijk liep de weg bij een dorpje dood. Het ging in een duinpad over en was voor onze auto niet begaanbaar.
Het bleek dat wij dicht bij de Russische grens waren en die was op die plek niet open gesteld voort het publiek.
Die avond mocht ik weer aan het strand wandelen en gelukkig was het mooi weer.
Terug naar boven
Ik sliep in een Poolse tuin!
De volgende ochtend gingen wij richting Malborgh, een bekende Poolse stad met een beroemd klooster.
In de middag arriveerden wij bij het ouderlijk huis van Ola, het aupair meisje van de dochter van mijn baas.
Het was een soort dubbele woning op elkaar waarvan de bovenste verdieping die van Ola's ouders waren.
Ze waren net naar hun volkstuintje maar niet lang daarna kwamen ze thuis en de begroeting was heel hartelijk.
Ze gingen naar binnen en ik mocht in de auto blijven boven op de kampeerspullen.
Mijn baas en bazin bleven lang binnen en later kwam er een jongeman met een baard bij hun thuis. Het bleek de vriend van Ola te zijn en die sprak Engels en Duits.Dus konden mijn baas en bazin eindelijk een beter gesprek aangaan.
Nadat ze mij hadden uitgelaten en ik weer in de auto kon plaats nemen gingen zij op weg naar het klooster.
Naderhand zeiden zij dat het een mooie excursie was die zij hadden gedaan. Maar jammer dat de jongeman buiten bleef.
In de avond bleven mijn baas en bazin bij de familie. Ze kregen een uitgebreide feestmaal aangeboden.
Ik werd een paar keer in de straat uitgelaten.
Laat in de avond werd ik nog een keer goed uitgelaten en de verdere nacht bleven zij binnen.
Later bleek dat zij in de huiskamer op het uittrekbed hadden geslapen.
Maar ik , ik sliep in de tuin in de geparkeerde auto.
Terug naar boven
Mijn bazin had het koud
In twee uur door Krakow gewandeld
Hou ik van bergwandelen?
Hou ik van meeeters?
Plas ik nog in bed?
Terug naar boven
Terug naar boven
Verder
| Terug naar Tiga's homepage
| Zijn Homepage met zijframes
