PARIJS 2005
De mooiste plek van de omgeving, daarom altijd druk bezocht
Dag 3: Sacre Coeur
De volgende ochtend gingen Ton en Toos na het ontbijt en Tiga uitgelaten te hebben richting Arc de Triomph fietsen.
Voordat ze daar aankwamen had Ton weer een lekke voorband. Maar met z'n goed gevulde lijmtube en de frisse ervaringen van de vorige dag was die zo gerepareerd.
Bij de Arc de Triomph namen ze de zevende afslag naar rechts en gingen de kortste weg naar de Sacre Coeur op. Ze kwamen langs twee kerkhoven en kwamen bij een vrij steile helling naar de heuvel waar de kerk bovenop gebouwd is. Ze werden ingehaald door een treintje op rubberen wielen die toeristen naar boven bracht..
Ton stopte op de helling om foto's van de omgeving te maken. Toos stopte ook maar kon niet verder fietsen want de weg was te steil voor haar.
Ton moest wel hard werken om boven te komen maar ondanks dat hij evenveel versnellingen had als Toos, 21 van de 24 vielen uit, kwam hij toch op gang.
Van de Sacre Coeur af hadden ze een mooi uitzicht op de stad. Jammer was het wat bewolkt zodat het niet allemaal even duidelijk was.
Na een tijdje gingen ze via de oostzijde naar beneden. Eerst ging Ton voor een auto uit rijden maar toen die auto steeds dichterbij kwam gooide hij alle remmen los en ging hij als een pijl uit een boog naar beneden. Bij een bocht stopte hij en bleef op Toos wachten zodat de auto ook hem voorbij kon.
Hij stopte ook bij een hotel die naar zijn achternaam genoemd was en de straat bleek ook zo te heten.
Beneden zagen zij dat er sinds zij daar geweest waren een moderne tram naar de Sacre Coeur ging. Het was een tandradbaan met een horizontaal blijvende wagon.
Ze gingen de straatjes van de Montmartre bekijken maar er is wel veel veranderd sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw.
Zo waren de portretschilders niet meer te vinden. De stilstaande pantomime beelden waren er voor in de plaats gekomen.
Ze gingen langs de Madeleine nadat ze eerst het warenhuis Lafayette hadden bezocht.
Via de place de la Concorde kwamen ze weer op de weg naar de Arc de Triomph en van daaruit was het nog maar een half uur rijden op de fiets naar mij.
Tiga en ik waren heel blij dat ze weer terug waren.
In de avond was het vlak bij mij heel donker. De grenzen van de staplaats zag je amper.
Ton wilde snel naar het toiletgebouw, want hij moest plotseling heel nodig.
Hij vergat de grensketting ter hoogte van zijn scheenbeen. Een kwart seconde later wist hij opeens dat die wel degelijk bestond toen hij tegen de grond gesmakt was.
En de volgende twee weken wist hij steeds waar die pijn in zijn borst aan te wijten was.
Maar behalve ik had niemand het zien gebeuren.
Gelukkig had hij nog de grootste schok kunnen opvangen met zijn handpalmen, de afdrukken van de steenslag kon je een paar dagen erna ook nog erin terugvinden.
Verder Terug Naar boven Home Page