ZO SNEL ALS DE WIND(HOND), DEEL IV





Op expeditie in een nieuw land
Mijn baas en bazin zouden in 2000 naar een nieuw land, waar zij nog nooit geweest waren, op vakantie gaan. Ik mocht natuurlijk mee.
Het ging om het land ten westen van mijn land van origine: Portugal dus.
Mijn baas en bazin zeiden dat het een warm land zou zijn en dat het in begin april wel mee zal vallen met de temperatuur.
Nou dat vond ik fijn want ik hou wel van warmte als het maar niet te extreem is.

Mijn baas stippelde de route uit langs de groene routes, niet langs de autosnelwegen dus.
De eerste stop zou bij een kennis van hem zijn in de buurt van Poitiers. Een kattenliefhebber. Laat in de avond kwamen wij daar aan en liet mijn baas het dorp meteen zien maar ik mocht niet het huis in.
Ik sliep dus in de auto.

De volgende verblijfplaats was een camping in Baskenland. Het was een koude avond. De wind joeg door de tent heen ook al was het kurkdroog. Maar het was bijna bij het vriespunt. Ik zat heel alleen op mijn slaapmatje in de auto terwijl mijn baas en bazin meteen na de maaltijd in hun slaapzakken kropen. Ik maakte mij zo klein mogelijk door me op te rollen en mijn staart deed ik als dekentje over mijn neus.

De volgende dag reden we door de hoogvlakte van Spanje naar het midden van Portugal. Maar het weer ging over van zonnig naar miezerig. En toen wij in het vakantiestadje in de bergen aan de oostzijde van Portugal aankwamen was het bijna 0 graden en regende het. Mijn baas en bazin hadden moeite om de campingingang te vinden. Die bevond zich aan de andere kant van het omheinde terrein.Maar na een poosje hadden zij het gevonden en na ons aangemeld te hebben gingen mijn baas en bazin de tent opzetten in de regen. Ik bleef lekker in de auto zitten want nat worden kon je altijd nog wel. Gelukkig kon ik na een tijdje mee met hen wandelen in de stad. Maar het was steenkoud en was nog steeds heel nat. Op een thermometer kon mijn baas aflezen dat het 2 graden was. Na een tijdje in een café gezeten te hebben om ons op te warmen moesten wij weer naar de camping terug om het eten te bereiden voor mijn baas en bazin. Ik hoefde mijn eten alleen maar op te eten want ik had kant en klare brokken.
Terwijl mijn bazin het eten kookte gingen mijn baas en ik het pad dat naar boven liep op de camping, op en neer joggen om warm te worden.
Toen kwamen een tiental Nederlandse campers de camping op rijden. Ze zagen dat wij in een tent in de regen zaten te verkleumen en één van hen vroeg of wij het zo leuk vonden in de regen. Nou dat vond mijn baas helemaal niet.
In de avond begon ik het koud te krijgen in de klamme auto en begon ik te piepen.
Mijn baas begreep meteen dat ik het niet naar mijn zin had en hij nam mij mee de tent in waar ik naast hem onder de dekens mocht slapen.
Nou dat vond ik een goede daad van mijn baas.

Hij besloot de volgende ochtend zodra het kantoor van de camping open ging te vertrekken en zo snel mogelijk naar het zonniger zuiden te rijden. Hij had op het raam gelezen dat het kantoor om half tien open ging.
De volgende ochtend gingen we om negen uur de tent afbreken om om half tien bij de receptie te zijn. Maar het kantoor was nog gesloten. Na een uur ging het pas open. Al die tijd hadden wij in de stromende regen zitten wachten in de auto. Het was wel een vochtige bedoening in de auto omdat alles nat en klam was.
Het bleek dat in Portugal geen zomer/wintertijd in gebruik was en dat er daardoor een uur verschil was met onze tijd.

We reden door vele regenbuien naar het zuiden en kwamen langs Fatima het bekende pelgrimsoord. Gelukkig was het even droog om er ook een kijkje te nemen. Er waren toch nog wat gelovigen die de heilige plek bezochten. Ik mocht alleen van verre de vele mensen bekijken.

Maar al ras begon het weer te regenen en gingen wij verder naar het zuiden. Daar werd het tegen de avond gelukkig droog. Mijn baas en bazin besloten een camping op te zoeken en waren ook blij dat het niet meer regende en het tien graden warmer was.
Ik mocht langs de camping wandelen om uitgelaten te worden en daarna gingen wij na het eten met z'n allen naar bed.
Terug naar boven

Meeeters op mijn lijf
De volgende dag werd het steeds warmer want wij reden het zuiden van Portugal binnen. Wij zochten eerst een camping op en gingen toen op zoek naar het adres van de vrienden van mijn baas.
Na een tijdje rondgereden te hebben vonden wij het adres van hun en mocht ik alleen maar kijken hoe zij daar een tweede huis hadden gebouwd. Want die kennis van mijn baas was een gepensioeneerd aannemer.
Mijn baas en bazin werden getracteerd op lekkernijen van de streek terwijl ik alleen mocht toekijken. Dat vond ik heel oneerlijk. Maar gelukkig was het tegen de avond dat wij toch naar de camping teruggingen en ik mijn portie eten ook weer kreeg.

De volgende dagen waren we vaker in zuid Portugal aan het wandelen en het beviel mij uitstekend die temperatuur in het voorjaar. Het was nog niet al te warm.
We zagen ook dat de Portugezen slakken langs de weg verzamelden en zelfs op de markt te koop aanboden.
Ik mocht niet mee de markt op want daar lag al het vlees en vis voor het grijpen.

Langs de westkust van Portugal ging onze tocht via Lissabon naar het natuurpark bij Braga.
Van Lissabon heb ik ook evenveel gezien als mijn baas want vanaf de camping hebben ze de 7 km naar de stad gelopen en mocht ik ook mee. Behalve naar die sneleetketenrestaurant want daar werd ik eruit gejaagd. Jammer voor hen dat mijn baas en bazin dus er ook uit gingen.
Maar de volgende dag in de avond mocht ik niet mee en gingen zij toch wat minder gezond eten in dat restaurant zonder mij.

Wij stonden in Lissabon op een grote gemeentecamping naast een man in een camper. Omdat die camper heel veel stickers op zijn achterkant had was mijn baas nieuwsgierig waar de man allemaal al geweest was. Hij was practisch overal in Europa al eens geweest. Hij had ook een brommertje op een rek achter de camper. Mijn baas maakte een praatje met hem en de man zei dat je op den duur meer ruimte nodig had in de camper, je begint met een kleine camper zei hij.

In Braga stonden wij op een terrascamping en wij stonden tien terrassen lager dan de bovenste.
Mijn baas ging een wedstrijdje met mij aan wie het eerst boven was. Nou ik was er natuurlijk binnen vijftien tellen om die tien hindernissen van een meter te nemen.
Toen zei mijn baas dan gaan wij nog lager naar de onderste terrassen en weer terug naar waar de tent stond.
Naar beneden was ik weer de snelste maar naar boven kon ik niet want de terrassen waren een meter zestig hoog en won mijn baas het van me.
Nou ja laat hem ook eens een keer winnen!

In Braga houden ze van trappen lopen want wij gingen ook naar de plaats Bom Jesus waar een kerk op een heuvel stond en 644 treden lager het begin van de trap ernaartoe was.
Gelukkig konden wij de auto dicht bij de kerk parkeren en gingen toen eerst de trappen af. Dat was geen probleem maar de 644 treden terug naar boven was toch nog een kwartiertje klimmen voor mijn baas en bazin. Jammer dat ik aan de lijn moest lopen want anders deed ik het wel in vijf minuten.

Na een bezoek gebracht te hebben aan het natuurpark ten noordoosten van Braga gingen wij weer op zoek naar een camping, maar die waren nog niet open zo hoog in de bergen en zo vroeg in het seizoen.
Met veel moeite vonden wij een camping die half ontgonnen was en waar wij in de regen in de modder een plaatsje konden krijgen.
Daar stonden wij naast een Nederlands paar die in een caravan met verwarming aan naar hun oude homevideobandjes zaten te kijken hoe mooi het weer elders was in hun verleden.

Mijn baas en bazin gingen een avondje uit eten maar ik moest in de auto blijven.
Gelukkig had mijn baas een paar dekens voor mij meegenomen want het was flink koud in de auto in zo'n bergdorp.

De volgende dag reden we weer over de hoogvlakte van Baskenland en waren we weldra in Frankrijk terug.
Mijn baas en bazin zochten een boerencamping uit in een bosrijke omgeving dicht bij de kust.
Het was een ANWB aanbevolen camping die redelijk knus en schoon was. Ik zag de kippen alle eetbare rommel van het gras wegpikken.

We wandelden door het dichtsbijzijnde stadje met de afgeknotte platanen in het centrum.
We gingen ook poolshoogte nemen bij een meer. Mijn baas en bazin besloten de volgende dag een wandeling om het meer te maken dat zo'n vier uur zou duren, natuurlijk mocht ik mee.
Ook gingen wij het nabij gelegen strand verkennen. Het was heel breed en vlak en lag aan de Golf van Biscaje. Ik kon er naar hartelust rondrennen zonder dat ik mensen lastig viel want die waren er nog niet.

De volgende ochtend gingen we eerst naar een parkeerterrein aan de rand van het meer en mijn baas maakte voor de zekerheid ook nog een foto van het informatiebord van de omgeving met zijn spiegelreflexcamera. Hij probeerde ook de routes die aangegeven stonden ook te onthouden.
Wij gingen dus vol goede moed langs de oostkant van het meer naar het noorden en volgden de drie paden die alledrie over de zelfde weg gingen. Na een uur of anderhalf kwamen wij bij een splitsing en moest mijn baas kiezen welk pad hij verder zou volgen. Die verder naar het noorden ging moest hij niet volgen omdat het niet om het meer ging. Hij dacht dat de tweede route wat wijder om het meer ging dan het derde pad. Dat was wel zo maar hij wist nog niet dat het wel twee maal zo ver was dan oorspronkelijk de bedoeling was. Dat besefte mijn baas toen hij met ons een informatiebord tegen kwam dicht bij de kust en waar hij kon zien dat wij net op de helft van de af te leggen weg waren. Of wij terug gingen of verder gingen, het was even ver en de totale route zou ongeveer 35 km zijn voor hen. Voor mij betekende het dat ik minstens 105 km heen en weer gerend moest hebben.

Met de tong op hun schoenen kwamen zij vijf voor sluitingstijd bij een supermarkt aan.Toen konden zij pas wat te drinken kopen. Want de hele dag in de hitte van dertig graden rondlopen met alleen maar een paar sinasappeltjes bij je te hebben was niet zo verstandig van hen.

De volgende dag gingen wij in een keer terug naar huis.
Het enige wat ik van deze vakantie meegenomen had was het bultje onder mijn oksel. Het bleek een meeeter te zijn, een parasiet oftewel een teek.
Maar deze had mijn baas er zo van mijn lichaam afgedraaid, gelukkig had ik er verder geen last meer van.
 Terug naar boven

Ik viel van mijn stokje
Ik was reeds op middelbare leeftijd, ten minste dat zouden de mensen zeggen als zij boven de veertig mensenjaren oud waren. Maar ik was dus ongeveer zes mensenjaren oud toen ik een keer met mijn baas in de zomer naar de ijsbaan ging. Daar mocht ik altijd rondrennen. Mijn baas was met zijn sportfiets en ik had hem tot het veld voortgetrokken. Daar zagen wij de dames van de hondendresseerclub met hun honden bezig zijn om hun pas verworven kennis op hun honden uit te proberen.

Mijn baas en ik kenden maar één kunstje, zo snel mogelijk rondjes om de ijsbaan rennen en fietsen. Nou daar kon ik in meelopen. En dat ik dus heel snel liep was niet te verwonderen. Ik liep zo snel langs het groepje dames heen dat zij wel naar mij moesten kijken. Dat deden zij dan ook. Het volgende rondje liep ik nog sneller. En het daarna volgende rondje nog sneller. Maar toen voelde ik opeens dat ik niet meer kon lopen, ik was uitgeput en stond op de hoek bij de dames te trillen op mijn benen. Maar mijn baas had mij al ingehaald en merkte niet eens dat ik daar stond uit te rusten. Hij zei dat ik nog een rondje moest lopen zoals ik altijd al deed. Hij probeerde mij op de baan te trekken maar daar voelde ik me nog te moe voor. Dus liet ik me op de grond vallen zodat hij niet met mij verder kon. De dames haden medelijden met mij en mijn baas moest mij dus even laten uitrusten.
Na een tijdje kwam ik weer op de been en mijn baas besloot mij naar huis te laten lopen en mij niet meer te laten rennen.
In een sukkeldrafje gingen wij naar huis, ik moe en mijn baas wat beschaamd rustten wij daarna uit van het voorval.
 Terug naar boven

Eet ik te veel?
Als ik het voor het zeggen heb eet ik drie keer per dag zoveel ik kan of misschien nog meer keren als ik de kans krijg. Maar mijn baas let op mijn lijn en vindt dat ik een windhond moet blijven.

Toch is het een tijd voorgekomen dat ik achtentwintig kg ben gaan wegen, het maximum voor mijn ras. Mijn baas vond het niet erg maar toen hij een hondenkenner in Middelburg hoorde zeggen dat ik te dik was heeft hij mij toch minder eten gegeven. Na een poosje was ik weer onder de vijfentwintig kg.

Maar als ik de voerbak om kan stoten zodat het deksel er af valt eet ik me natuurlijk te barsten. Dan kom ik wel in een dag twee kg aan. Maar dat gaat alleen in mijn buik zitten. En na een paar dagen uitlaten zonder eten te krijgen ben ik weer op mijn normale gewicht.

En als ik de kans krijg om er even tussen uit te knijpen en naar de plek achter de flat kan rennen om daar de hopen voedselresten die ze daar voor de eenden uitstrooien naar binnen kan werken heb ik ook voor een extra dag gegeten. Maar mijn baas heeft dat al gauw ontdekt en weet mij daar altijd gauw te vinden omdat er geen vluchtweg is bij die flat.
Op zijn mountainbike rijdt hij mij dan klem en mag ik hem naar huis trekken.
Ik krijg voor straf een dag minder te eten, maar een dag erna krijg ik toch wel mijn normale portie.
 Terug naar boven

Weer in het asiel
Toen mijn baas en bazin een paar dagen met een vogelspieder en zijn moeder naar Texel mee mochten kon ik niet mee, ik moest weer terug naar het pension. Het is een mooiere naam voor het dierenasiel in onze stad.

Toen ik daar aankwam rook ik al de lucht van die vreemde honden en katten die door hun bazen verlaten werden. Sommige honden blaften dat ze naar huis wilden. En mijn baas maar zeggen dat ik me lief moest gedragen tot hij mij weer zou komen ophalen. Ik schrok wel van het idee al dat hij mij niet op zou komen halen.
Ik hield me dus de hele tijd zo rustig mogelijk tot hij uiteindelijk met mijn bazin kwam ophalen.

Het was geen leuke herinnering om tussen al die bange katten en honden te moeten verblijven.
 Terug naar boven

Mag ik mee roeien?
Mijn baas was lid van de plaatselijke roeivereniging, hij was zelfs terrein en gebouwenmeester. Zij waren toen met het bouwen van een nieuw clubhuis en een botenloods bezig. Hij nam mij een keer mee op het terrein om het mij te laten zien. Zijn dochter en kleinzoon waren ook al een keer geweest zei hij dus waarom ik ook niet.

Ik mocht niet vrij rondlopen omdat er nog plekken waren waar ik zo door het hek heen kon. Dus zocht mijn baas naar de hondenriem in zijn auto. Maar het enige dat hij kon vinden was de sleepkabel met de twee zware haken aan het eind. Die deed hij dus om mijn nek en ik probeerde uit allemacht om op het voor mij nieuwe terrein rond te rennen. Maar aan het andere eind hield mijn baas mij flink vast zodat die toch enige meters met mij mee moest. Dat gaf aanleiding dat sommige roeiers zich afvroegen of ik soms ook de auto kon voortslepen. Nou dat heb ik inderdaad nog nooit gedaan.
 Terug naar boven

Prettig Kerstfeest
Kerstfeest is voor mijn baas en bazin een familifeest. Ze proberen dan hun kinderen en kleinkinderen er bij te betrekken.
Het hoogtepunt van het feest is het kerstdiner met de uit te delen cadeaux die van onder de kerstboom worden gehaald. Degene die het laatst een cadeau had gekregen mocht het volgende cadeau voor eeen ander uitzoeken.

Dat jaar zou het een extra groot feest worden want de twee Alaskanen kwamen mee en iedereen zou een onderdeel van het diner voor zijn rekening nemen.

Het begon nogal luidruchtig want het oudste kleinkind van mijn baas kreeg zijn eerste tandjes en hij kon de slaap maar niet vatten
Wat er ook met hem gedaan werd hij bleef maar door krijsen. En ondertussen liepen wij als honden los door het huis en vermaaakten ons best. Vooral toen de zoon van mijn baas en zijn vrouw aan de beurt waren om een capaccio te bereiden. Ze liepen soms met z'n tweeen tegelijk weg van de keuken en lieten zes borden waarop de capacio van mals vlees met een slagarnering te vinden waren zomaar op het aanrecht achter. De twee Alaskanen vonden het te mooi om waar te zijn en waren er als eerste bij. De een nam gauw een hap vlees van een bord en de ander volgde al snel met het andere bord. Ik was net te laat om van het derde bord een hap te nemen want al gauw hoorden de gasten dat er iets mis ging in de keuken en werden wij er uitgejaagd. Maar het leed was al geschied. Het werd een kleinere portie capacio die de gasten voorgeschoteld kregen.

Mijn baas zou een tussendoor drankje serveren, een spoon, in hoge glazen. Hij wilde ze alle zes glazen tegelijk op een presenteerblaadje naar de tafel brengen. Mar hij had niet op ons gelet. Hij moest plotseling voor ons stilstaan maaar de glazen konden niet meer rechtop staan en gleden onderste boven.

Mijn baas en de anderen waren druk bezig om de rommel op te ruimen. Van die gelegenheid maakten wij honden gebruik om de keuken weer te gaan verkennen. Warempel zagen wij een paar plakken beenham op een bord klaar staan op het aanrecht.
Dat was een buitenkansje. Ik nam een bord voor mijn rekening en de andere honden deelden ook een bord met hun tweeen.
Ook het hoofdgerecht was dus gehalveerd.

Tijdens de volgende gang merkte de schoondochter van mijn baas dat een goudvis onder het ijs zat in de vijver. Mijn baas deed de serredeur open en ging poolshoogte nemen. Het bleek geen goudvis te zijn maar de oranje pomp voor de waterval van de vijver.

Maar doordat de serredeur op een kier stond kon toch een van de Alaskanen ontglippen en was zij meer dan een uur de buurt aan het verkennen. Mijn baas en bazin en hun gasten waren tot laat in de nacht nog bezig om over het gebeurde na te praten.

 Terug naar boven

Kilo Zwitserse kaas
Het was een paar weken nadat mijn baas en bazin met hun dochter en schoonzoon naar Zwitserland waren geweest en ik niet mee mocht maar in een pension cq asiel moest achterblijven. Ik vond dat geen leuke tijd in dat asiel maar na een paar weken was de pijn een beetje geleden en dacht ik dat zij expres voor mij een kilo kaas uit Zwitserland hadden meegenomen. Het lag daar zo maar voor mij voor het grijpen op het aanrecht.

Ik keek eerst alleen maar ernaar, maar gaandeweg vond ik de reuk toch zo onweerstaanbaar dat ik het pak dichter naar de rand van het aanrecht toetrok en het voorzichtig eraan begon te knabbelen tot er een gat in het papier ontstond. Ik begon aan de inhoud te likken. Dat smaakte zo verrukkelijk dat ik het hele pakket naar beneden op de grond trok en de verpakking snel met mijn tanden open scheurde. Toen was de inhoud voor het opeten. Ik zette mijn tanden er stevig in en zienderogen werd de klomp kaas steeds kleiner. In nog geen tien minuten had ik het helemaal opgegeten en was ik dus een kilo zwaarder geworden.

Toen mijn bazin daarna zich afvroeg waar de kaas gebleven was kon ze aan de papierresten op de vloer wel raden wie de dader was van de verdwijning.
Mijn baas zag alleen maar dat ik enorme dorst had en een paar uur daarna flink aan de diarrhee was toen hij mij uitliet.
Voor straf kreeg ik een hele dag geen eten meer van hem, want ik had voldoende gegeten, zei hij.
Terug naar boven
Verder | Terug naar Tiga's homepage | Zijn Homepage met zijframes